Aflevering 3
COLUMN | Als het gaat over de vraag wat nou eigenlijk een goede leraar is, keert één ideaalbeeld voortdurend terug. Dat is de leraar die met een boeiend verhaal, aansprekende voorbeelden of een verrassend simpele uitleg de klas aan zijn voeten krijgt. Het zijn de docenten die in het leven van een leerling voor een beslissend moment kunnen zorgen.
Een mooi voorbeeld hoorde ik onlangs van mijn vader, 91 jaar inmiddels, die zijn hele leven voor de klas heeft gestaan, ook toen hij al was opgeklommen tot directeur. Mijn vader had op het toneel geboren kunnen zijn, zo vervlochten is hij met het theater. Lesgeven was voor hem een vorm van toneelspelen.
Mijn vader maakte eind jaren vijftig een uitstapje van de lagere school naar de Academie voor Industriële Vormgeving in Eindhoven (nu Design Academy), hij gaf daar lessen drama. De studenten moesten dat vak volgen om te leren presenteren, contacten te leggen, enz. Sociale competenties noemen we dat nu en dat klinkt heel modern, maar daar hadden ze een halve eeuw geleden dus al oog voor.
In de klas van mijn vader zat ook de student Joep Coppens, zoon van fotograaf Martien. Joep was in die tijd een hele bedeesde, onzekere jongen, die moeite had zich te handhaven. Elk jaar werd er op school door de studenten een toneelvoorstelling opgevoerd, en mijn vader wees, tot verrassing van iedereen, de hoofdrol toe aan die schuchtere Joep. De opvoering was een groot succes.
Bijna vijftig jaar later bezoekt mijn vader een tentoonstelling van Joep Coppens en leest in een boek over de beeldend kunstenaar dat diens leven ingrijpend veranderde op het moment dat hij op school de hoofdrol mocht spelen en dat hij daar zijn toenmalige leraar drama voor eeuwig dankbaar is geweest. Mijn vader heeft zich dat nooit gerealiseerd, maar hij was ontroerd toen hij het relaas van Coppens las.
En zo zal het talloze andere docenten zijn vergaan. Ze hebben twijfelende, zoekende leerlingen grond onder de voeten gegeven, zonder dat ze zich daarvan bewust waren. Met oprechte belangstelling, een aai over de bol, een aanmoediging, een stimulerend woord, een duwtje in de rug. Het is goed als lerarenopleiders, bij alle aandacht die er terecht is voor het ontwikkelen van beroepscompetenties, hun studenten doen beseffen dat zij soms écht het verschil kunnen maken.
Lees hier de vorige aflevering