COLUMN | Er is een grap over hoe het onderwijs van de ene verandering in de andere rolt.
Met een tijdmachine komen een arts en een leraar uit 1850 in de 21e eeuw terecht. Ze mogen dankzij een verblijfsvergunning beiden werken in hun eigen vakgebied.
De arts gaat naar een ziekenhuis, ziet de operatiekamer en roept vertwijfeld uit: “Wat is dit in hemelsnaam, dit ken ik helemaal niet”.
De leraar op zijn beurt stapt een school binnen, gaat naar een leslokaal, pakt een krijtje en gaat aan de slag – er is in anderhalve eeuw hoegenaamd niets veranderd.
Ik geef toe, de grap is wat belegen want in tal van scholen zijn de afgelopen jaren digiborden geinstalleerd en er staan her en der computers in de klas. Maar in wezen is de houdbaarheidsdatum nog niet verlopen, veranderingen voltrekken zich in het onderwijs in een zeer traag tempo.
Ik nam onlangs deel aan een workshop over social media in het onderwijs. Of eigenlijk zou ik moeten zeggen, hoe sociale media (Facebook, Hyves, Twitter, email, enz) aan de schoolpoort worden geweerd: Jullie komen er niet in. Enkele deelnemers aan de workshop, werkzaam op een school, vertelden dat er in hun omgeving met argwaan naar de nieuwe media wordt gekeken.
Eng! Gevaarlijk! Kennen we niet! Leerkrachten schieten in een kramp als het onderwerp ter sprake wordt gebracht. Een directeur vertelde dat zijn team, dat een bovengemiddelde leeftijd heeft, elk gesprek daarover negeert. Al die nieuwlichterij is nergens voor nodig, we hebben toch onze methodes?
Hoe komt het toch dat ontwikkelingen die zich buiten de school voltrekken en daar breed gedragen worden, zo angstvallig ontkend worden binnen het bastion van de school. Waarom zien, naar mijn idee velen, social media als een bedreiging in plaats van als een kans. Een kans om het onderwijs kwalitatief op een een hoger plan te brengen, een kans om het ideaal van adaptief onderwijs handen en voeten te geven.
Een kans om het onderwijs aan te laten sluiten bij de wereld buiten de schoolmuren. Het is immers ook een opdracht aan het onderwijs om kinderen voor te bereiden op hun latere rol in de samenleving en de betekenis van sociale media zal over tien, twintig jaar nog groter zijn dan nu al het geval is.
Die houding van de-kat-uit-de-boom-kijken gaat uiteraard niet voor iedereen in het onderwijs op, er zijn er genoeg leraren die bezig zijn om de nieuwe media op een goede manier in te passen in het onderwijs. Zoals Erno Mijland, die de werkshop verzorgde en die al een aantal publicaties op zijn naam heeft staan. Die ziet als de kracht van sociale media dat je echt kunt samenwerken en echt kennis kunt delen, zodat je er uiteindelijk allemaal wijzer van wordt. Onder het motto ‘What you give is what you get’.
Linksom of rechtsom, de sociale media komen de school binnen. Als je deze trend als vijandig beschouwt denk dan aan wat Julius Caesar in 1600 na de Slag bij Nieuwpoort zei: If you can’t beat them, you must join them.
(c) Naaijkens Media