Beroep: Onderwijs | Aflevering 1.32
COLUMN | Mooi weer met Pasen, ik heb er van genoten. En als je dan op dinsdagochtend na het aanzetten van je computer automatisch op intranet / Ons Plein belandt, springt de rauwe werkelijkheid zonder omwegen op je schoot. Linksboven in het scherm meldt de agenda: 20 mei Workshop Automutilatie, 12 mei Workshop Eetstoornissen, 23 mei Workshop signaleren seksueel Misbruik, 15 mei Workshop Kopp/KVO.
Ook als je niet weet wat Kopp/KVO betekent, word je er niet vrolijk van. (Het betekent: kinderen van ouders met psychiatrische problemen / kinderen verslaafde ouders.) Is dat allemaal niet wat overtrokken, denk je dan. Zo ziek kan het leven toch niet zijn?
Meestal niet nee.
Maar ik kan hier leuke verhaaltjes over onze leerlingen vertellen tot ik een ons weeg, de werkelijkheid is soms aanzienlijk grimmiger. Tien jaar geleden deed ik leerlingbegeleiding en de tweede dag in die functie kwam een leerling mijn kamer binnenlopen met een brief in zijn hand, gericht ‘Aan de ouders’/ verzorgers van…’
Hij keek bleek en strak voor zich uit en zei met trillende stem, ik heb dat al eerder gezegd hier, maar jullie leren het niet. Ik wil zo’n brief niet meer krijgen. Ik heb geen verzorgers en ook geen ouders, ik heb nooit geweten wie mijn vader was en mijn moeder was een heroïnehoertje en die heeft vorig jaar zelfmoord gepleegd.
Toen begon hij te huilen en ik ook, bijna.
Je wilt liever niet weten wat sommige leerlingen meemaken want het komt je nachtrust niet ten goede. Als leerlingbegeleider doe je je best om een leerling wat uit de wind te houden, bij collega’s, maar dat lukt alleen als die leerling dan ook meewerkt. Op tijd op school komen bijvoorbeeld.
Toen ik een keer een van die leerlingen daarop aansprak (Goh Etienne, als jij te laat blijft komen, dan wordt het lastig om clementie te bepleiten, in de vergadering), zei hij zonder blikken of blozen en ook niet dramatisch maar heel feitelijk: ‘Meneer, ik was op tijd mijn bed uit vanmorgen, maar toen vond ik ons moeder in de gang, die was dronken thuisgekomen en had de zaak ondergekotst en was daar in slaap gevallen. Ik had haar wel kunnen laten liggen zo, maar als onze pa haar vindt dan slaat ie haar de kiet uit en dat wordt zo’n gedoe. Dus ik heb haar gewassen en op de bank gelegd en de gang gedweild maar ja, toen was ik wel te laat op school.’
Ik doe het al jaren niet meer, leerlingbegeleiding, en op een of andere manier krijg je dan de indruk dat het allemaal wel meevalt. Tot ik vorige week van een collega van een andere school hoorde dat een leerling van hem een mes getrokken had tegen zijn stiefvader. Nondeju!
Ja, zei die collega: ‘Met de boodschap en nou moet het afgelopen zijn met die vieze spelletjes van jou, als je nog een keer in de slaapkamer van mijn zusje komt steek ik je kapot.’
Dit soort voorvallen moeten we in gedachten houden, ook tijdens de paasdagen. De zon schijnt niet op iedereen. En die workshops zijn broodnodig om een (beperkt, gelukkig) aantal leerlingen uit de schaduw te trekken.
* Deze twee verhalen dateren van jaren geleden en het zijn niet de heftigste gevallen die op mijn bord terecht kwamen. Alle verhalen in dit stukje zijn geanonimiseerd.
► Lees hier de vorige aflevering
(c) Naaijkens Media