door Michel Pijpers
COLUMN | Ik ben, denk ik wel, de beste leraar van Tilburg. En omstreken. Misschien wel van Nederland. Wie zal het zeggen. Leerlingen die bij mij het lokaal binnenkomen, hebben er zin in. De verhoudingen zijn duidelijk: zij komen om wat te leren, ik ben de leraar. Ze weten dat er wat te halen is bij mij en dat doen ze dan ook.
Kijk, dat vind ik nou zo mooi aan een school. We spelen allemaal het spelletje mee. Ik geef leerlingen complimentjes, ook al moet ik me daar soms enorm voor forceren. Maar zij zitten in de leeftijd dat ze denken dat de hele wereld om hen draait en dat gunnen we ze: het voorrecht van de tiener: Ik ben het middelpunt van de wereld.
En het mooie voor ons leraren is: Leerlingen spelen dat spelletje massaal mee en geven dat terug. Ik maak een grapje en er wordt gelachen! Nou weet ik niet of u mijn grapjes kent, maar die zijn niet leuk; ik ben een leraar. Net zoals grapjes van vaders niet leuk zijn. Mijn eigen kinderen hadden: een vader… die leraar was. Toen de oudste 2 was lachte hij al niet meer wanneer híj vroeg: “Pap trek jij m’n schoenen even aan?” en ík antwoordde met: “die passen mij toch niet, jongen”
Maar hier op school: Ik heb succes. Ook bij dat meisje dat zegt: “Meneer ik heb nieuwe kleren” en ik antwoord met: “Zo, waarom heb je ze niet aan dan.” Een vriendelijk lachje is mijn beloning, waar een dreun op zijn plaats was geweest.
Dat is het mooie van de middelbare school: I move to you, you move to me. Ik ben natuurlijk niet de beste leraar van Nederland, maar in mijn hoofd kan dat zomaar. Ik mag dat blijven geloven.
Wij, op onze beurt, doen alsof we geloven dat al die briefjes echt door je ouders zijn ondertekend, dat je naar de ortho bent geweest, al zien we geen beugel. We geloven best wel dat die computer gecrasht is net toen jij klaar was met dat werkstuk. En dat was een heel goed werkstuk. Tuurlijk. En dat jij dat ene mailtje niet hebt gekregen. Echt.
Een middelbare school is een beetje een vreemde gemeenschap. Leraren zijn wat wereldvreemd; ze voelen zich thuis op een school. Dat is niet normaal, je moet hier weg willen. Maar ik snap het wel, ik heb dat zelf ook, ik werk nu een dikke 30 jaar als leraar.
♦ Michel Pijpers, leraar op een middelbare school in Tilburg, schrijft columns voor het blad Twaalf tot Achttien. Een aantal columns heeft hij nu gebundeld in het boekje ‘Weg met de docent’. Meer informatie op www.deleraar.nl