GASTOPINIE | door Anke van Herk | Zij is docent Nederlands op het 2College Durendael in Oisterwijk. Ze legt uit wat voor haar de redenen waren om op 26 januari 2012 aan de staking mee te doen. Niet de vakantiedagen maar de kwaliteit van het onderwijs baren haar zorgen.
De onderwijsstaking van afgelopen donderdag heeft tot veel onbegrip geleid, vooral onder mensen die zelf al lang geen school meer van binnen hebben gezien. Als leraar doe ik niets liever dan onbegrip en onwetendheid bestrijden, en dus zal ik nog eens op een rijtje zetten waarom ik, met 20.000 van mijn collega’s, heb gestaakt.
Ik werk als docent Nederlands en mijn vak is onlangs door de minister uitgeroepen tot een van de drie kernvakken in het voortgezet onderwijs. Dat wil zeggen dat leerlingen voor de verplichte vakken Nederlands, wiskunde en Engels geen onvoldoende meer op hun eindexamen mogen halen. Dit besluit onderstreept het belang van een goede kennisbasis voor alle kinderen en toekomstige volwassenen van Nederland. Ik vind het ook prima dat we hogere eisen stellen aan leerlingen.
We leven immers in een land waar het onderwijs al sinds de Middeleeuwen op een hoog niveau staat en brede lagen van de bevolking bereikt; waar beschaving, democratie en economie drijven op mondige, geëmancipeerde mensen met een gedegen opleiding. Tot zover ben ik het dus eens met de minister en voel ik mij als beroepsbeoefenaar erkend en gesteund door het regeringsbeleid. Maar wat ik niet begrijp, is dat ik in de praktijk zo weinig van die erkenning en steun ervaar.
Iedere cent omkeren
Mijn school moet iedere cent omkeren om, ondanks een groeiend aantal leerlingen, de voorzieningen enigszins op peil te houden. Wat betekent dat concreet voor mij, mijn vak en mijn leerlingen? Omdat de school te weinig lokalen heeft voor het groeiend aantal leerlingen, moeten de lesuren gespreid worden tussen half negen en tien over half vijf. Een meer dan achturige werkdag voor kinderen van vijftien, zestien jaar, die als ze thuiskomen ook nog eens huiswerk moeten maken. Klassen van 30, 32 leerlingen zijn heel normaal, dus waag het niet om iedere leerling individueel aandacht te willen geven of een toets met veel open vragen af te nemen.
Dit jaar worden er nauwelijks investeringen gedaan in de ICT –voorzieningen, waardoor we al die prachtige mogelijkheden van digitaal onderwijs nog steeds niet structureel in onze lessen kunnen toepassen. Nog minstens twee jaar werken we met een verouderde en inmiddels afgeschreven taalmethode.
Schoolkrant afgeschaft
De schoolkrant wordt afgeschaft, het medium dat onze brede scholengemeenschap samenbond door middel van verhalen die door de leerlingen zelf geschreven werden. Ook wordt het steeds moeilijker om de leerlingen aan het lezen te krijgen: de schoolbibliotheek is afgeschaft en geld om schrijvers naar school te halen en zo de wereld van de literatuur dichterbij te brengen, is er niet meer. De mogelijkheden om leerlingen met dyslexie of andere leerproblemen op school te begeleiden zijn minimaal.
Onder deze omstandigheden het niveau van onze leerlingen opschroeven? Ieder kind het onderwijs geven waar het gezien zijn capaciteiten en talenten recht op heeft? De basis leggen voor een toekomstig Nederland als verlichte democratie en kenniseconomie? Ik heb geweldige collega’s die met hart voor onze leerlingen, voor hun vak en voor de school hun uiterste best doen om er iets van te maken. Maar het onderwijsbeleid van deze regering trekt een wel erg zware wissel op de inzet en creativiteit van de individuele docent.
En daarom heb ik vorige week gestaakt: niet om een vakantieweek meer of minder, maar om mijn collega’s een hart onder de riem te steken en onze zorg over de toekomst van het onderwijs met de rest van Nederland te delen.
