Beroep: Onderwijs | Aflevering 2.27
COLUMN | Vorige week was inloopavond op het ROC. Dat is geen open dag want we trekken niet alles uit de kast, maar een info-moment voor de mensen die de open dag hebben gemist. Doen we één keer p[er jaar en dat was afgelopen donderdag. Ik verwelkom de bezoekers bij de deur. Als ze vertrekken vraag ik ze ‘En, is het gelukt?’
Wat er dan gebeurt varieert. De één zegt enthousiast in de doorloop: ‘Ja hoor, we hebben gevonden wat we zochten”, de ander: “Ja, hij heeft zich ingeschreven.’ (Het is opvallend hoe opgelucht ouders er op zo’n moment uitzien. Je kunt het van hun gezicht scheppen: ‘Hè, eindelijk, de keuze is gemaakt. Daar zijn we voor een tijdje van af’)
Maar er zijn er ook die niet meteen doorlopen en naar je toekomen met een heel verhaal. Dat is wel leuk om de tijd door te komen, want veel te beleven is er niet, op zo’n inloopavond. De docenten zitten in een lokaal op bezoek te wachten, ik sta bij de deur, geassisteerd door een stewardess-in-opleiding en wijs bezoekers de weg (‘Jullie komen voor bouwkunde? Trap op rechtsaf.’)
Op de inloopavond is het geijkte techniek-trio (pa + ma + slungelige jongen) wat minder dominant dan op de open dag. Er komen nogal wat vrienden-duo’s, voor transport en logistiek melden zich veel vaders met dochters (pa is vrachtwagenchauffeur en dochter wil het worden), Antillianen komen vaak met de hele familie, valt me op. En er zijn de moeilijk plaatsbare gevallen die met een professionele begeleider komen. Als je daarmee in gesprek raakt ben je nog niet klaar, want die weten veel en dat willen ze laten merken.
Toch zijn ze er wel, de techniek-trio’s, en dan blijkt maar weer dat bepaalde milieus in Brabant een matriarchale cultuur kennen: de moeder is de baas. Komt zo’n gezelschap van de trap af, is bij bouwkunde geweest. ‘En is het gelukt?’, vraag ik wederom.
‘Ja’, zegt de kleine, gezette moeder over haar boomlange zoon, ‘Hij gaat metselen.’
De vader hobbelt achteraan. Tegen hem zeg ik: ‘Jullie kunnen ook nog een kop koffie pakken in de kantine, is gratis vanavond.’
Hij aarzelt, kijkt naar zijn vrouw, die schudt nee, en hij zegt resoluut, alsof hij persoonlijk deze knoop heeft doorhakt: ‘Nee, we gaan naar huis.’
‘Oke, houdoe’, zeg ik ze gedag.
De stewardess-in-opleiding die mij assisteert bij de ontvangst komt uit Dordrecht. Om halfnegen mag ze weg (wat nu nog komt kan ik alleen wel aan) en dan zegt ze tegen mij: ‘Ik heb nog nooit zo vaak ‘houdoe’ gehoord, op één avond.’
Tja, dat is ook Brabant.
PS
Donderdagmiddag was er een studiebijeenkomst voor docenten, feestelijk afgesloten met een rijsttafel. Maar u weet: als je voor 20 personen een ‘rijsttafel voor 20 personen’ bestelt, houd je voor 10 personen eten over. Gelukkig hebben techniekjongens altijd trek, en dus zat donderdagavond om half zeven op Stappegoor de hele avondklas mechatronica aan de rijsttafel.
Houdoe!
Lees hier de vorige aflevering