Beroep: onderwijs | Aflevering 2.37
COLUMN | Soms twijfelen collega’s aan de waarheid van deze columns. ‘Leuk verhaal’, zeggen ze dan, ‘Maar is dat echt zo gebeurd?’ Het ongeloof staat op hun gezicht te lezen.
Ik ga hier een bewijs uit het ongerijmde leveren dat het allemaal echt waar is, wat ik opschrijf, want het onderstaande verhaal is zo sterk dat ik er zelf aan twijfel (hoewel ik er bij was), maar ik heb een getuige en die mag u bellen of mailen. Hij zal dan bevestigen dat dit zich inderdaad zo heeft afgespeeld. En tja, als dit verhaal waar is dan zijn al die andere dat ook.
Ik had vorige maand weer eens een aantal vmbo’ers op bezoek, bij techniek op Stappegoor, ‘Iinkijkdagen’ noemen wij dat. Ze komen kijken in het kader van praktische sector-oriëntatie en ik laat ze bij zo’n gelegenheid een werkstukje knutselen en onze technische werkplaatsen zien (ik heb daar al eens eerder over geschreven). Dit keer zijn ze met z’n twintigen: negentien van het Cambreur College in Dongen, ééntje uit Oirschot, van Kempenhorst.
We lopen het praktijklokaal van de SVMT (metaal) uit dat vol draaibanken en frezen en boormachines staat en waar het zoals altijd enigszins naar olie ruikt. Ik heb net iets heb uitgelegd over de niveau 2-opleidingen in de metaal en dat je dan meteen vanaf het eerste jaar betaald wordt. Ik loop voorop. Bij de deur ligt een stevige mat want je moet goed je schoenzolen afvegen bij het verlaten van dit lokaal anders loop je van die kleine metaalkrulletjes de hele school door en dat beschadigt de vloer.
Dus?
Ik ga voor en wijs met mijn hand op de mat en zeg tegen de leerlingen ‘goed je voeten vegen‘ en zie dan dat er iets op de mat ligt. Iets, iets lingerie-achtigs, iets van zwarte kant zie ik. Helemaal verbaasd en niet goed nadenkend raap ik het op en wens meteen dat ik dat niet gedaan had want het is een (verfomfaaide, in elkaar gedraaide) zwarte, kanten string en daar sta ik nu mee in mijn hand voor het front van die vmbo’ers dus ik kan hem niet eens ongemerkt weggooien.
Hoe komt daar nu een string terecht, om half tien ’s ochtends? En vooral: wat doe ik er mee? Ik dring mij door de grinnikende groep heen en geef hem aan de chef van de werkplaats (Sjef van Os) die hem met een vies gezicht in de prullenmand gooit, tussen de metaalsplinters en lege koffiebekertjes. Ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet zeggen, maar een leerling uit Dongen trekt snel zijn conclusie: ‘Nou, zo’n metaal-opleiding, dat lijkt me wel wat.’
Is dit echt gebeurd? Mail Sjef van Os, ik heb hem toestemming gevraagd en hij zal het bevestigen. (svos@roctilburg.nl ) En voor het overige: prettige vakantie!
