Beroep: Onderwijs | Aflevering 3.6
COLUMN | De scholen zijn weer begonnen en het jongvolk overspoelt onze gebouwen. Gangen, trappen en hallen, lokalen, aula’s en campussen vol mbo’ers. En fietsenstallingen, jazeker. Vrijdagmiddag op Stappegoor laveer ik omzichtig op mijn fiets tussen de slordige rijen studentenfietsen. Een stelletje eerstejaars Sport en Bewegen komt mij tegemoet. Echt een stelletje, bedoel ik: stevig gearmd. Stijf gearmd. Overdreven stijf gearmd zelfs (‘Kalverliefde’, denk ik vertederd) en de doorgang tussen al die fietsen is te smal voor ons drieën.
Ik wijk uit naar rechts in de verwachting dat het stelletje zich op zal splitsen – het is maar voor even tenslotte. Maar er gaat iets mis in de sociale conventies: onverwacht volharden ze in hun innige omstrengeling en ik bots met mijn stuur tegen de schoudertas van de jongen. Zuchtend wurm ik me er langs en dan zegt de jongen, die wel voelt dat dit een eigenaardige manoeuvre was van hun kant: ‘Ze heeft pijn in haar rug dus ik moet haar ondersteunen.’
Ach zo, geen verkering dus maar ehbo.
‘Sorry’, roep ik over mijn schouder. Ik maak de haakse bocht langs het hek van Fontys en raak bijna drie jongens die daar aan komen draven. Eén van hen stoot tegen een verkeerd gestalde fiets en die valt om. Hij wil doorlopen, maar zijn maten hebben mij gezien en beginnen opgetogen te joelen. Ik knijp in mijn remmen en kijk hem doordringend aan. Hij bedenkt zich, draait zich om en zet de fiets grinnikend terug op zijn standaard. Ik grinnik ook, opgelucht, want je wilt het weekend niet beginnen met de achtervolging van een onwillige student.
Ik fiets de poort uit, draai het fietspad op – en stuit op een meute techniekjongens, in slakkengang op weg naar de bushalte. Brede ruggen die heel het fietspad in beslag nemen. Shit. Ik waag er een belletje aan (ja, ik weet het: bellen is niet cool, maar wat moet je). Een groot, onbehouwen type kijkt over zijn schouder, signaleert mijn behoedzame nadering, geeft de jongen die naast hem loopt een stomp tegen zijn schouder: ‘He man, laat die meneer door’, de buurman struikelt opzij, en nu kijken ze allemaal om en duwen en stompen elkaar lachend van het fietspad af ‘schiet op man, je ziet toch’.
Bedaard fiets ik tussen de massa door: ‘Dank je wel jongens.’
Happy hour!
Ga hier naar vorige aflevering
