BLOG | “Subliem, subliem, schrijf dat maar op”, hield de Eindhovense wethouder Mary-Ann Schreurs de journalisten voor op de persconferentie over de voorgenomen fusie van het Lyceum Bisschop Bekkers en het Christiaan Huygenscollege (locatie Broodberglaan).
Nu is deze flamboyante wethouder met o.a. cultuur en onderwijshuisvesting in haar portefeuille, wel vaker uitbundig in haar woordkeuze, maar deze keer overdreef ze niet. Want het besluit van de besturen van de vereniging Ons Middelbaar Onderwijs (OMO) en de Stichting Eindhovens Protestants Voortgezet Onderwijs (EPVO) laat zien dat ze hun verantwoordelijkheid durven nemen. Het is namelijk in het belang van de samenleving – en in het bijzonder voor ouders en leerlingen – als er in het noordelijk deel van Eindhoven ook op de lange termijn kwalitatief goed voortgezet onderwijs beschikbaar blijft.
Door een gestaag dalend aantal leerlingen in dat deel van Eindhoven zou de bestaanszekerheid van beide scholen (met een aanbod van vmbo-t tot en met gymnasium) op losse schroeven komen te staan. In het verleden zagen we in het onderwijs dat er in zo’n situatie een krachtmeting kon ontstaan met als uitkomst alleen maar verliezers.
Zover hebben de schoolbestuurders het niet laten komen. Fuseren staat in politiek Den Haag in een kwade reuk, maar voor beide scholen, met elk rond de achthonderd leerlingen, kan het resultaat het beste van twee werelden opleveren. De eerste reacties van het personeel lijken erop te duiden dat – het is een cliché – een samengaan door de medewerkers niet als een bedreiging wordt gezien, maar als een kans. Het helpt ongetwijfeld dat het dna van beide scholen redelijk overeenkomt: hoge kwaliteit, ambitieus, gedrevenheid en beide met wortels in de christelijkelijke traditie.
Zo op het eerste gezicht lijkt het ‘offer’ voor Ons Middelbaar Onderwijs het grootst. Het Lyceum Bisschop Bekkers komt immers onder het bevoegd gezag van de stichting EPVO. Maar deze overdracht is de logische consequentie van de nieuwe wind die er bij OMO waait onder bestuursvoorzitter Eugène Bernard. En dat is en dat niet meer aan machtsdenken wordt gedaan, maar dat gestreefd wordt naar een oplossing die het beste is voor de samenleving, voor de ouders en leerlingen.
De opstelling van OMO in deze kwestie leidt er waarschijnlijk ook toe dat de wettelijke fusietoets niet negatief uitpakt. Door immers het Bisschop Bekkers onder de vleugels van het christelijke schoolbestuur te brengen – en niet omgekeerd -, blijft er voor ouders een ruime keuzemogelijkheid.
Toch is er ook een klein verlies, dat misschien alleen mensen met gevoel voor de Brabanste historie zal aanspreken. Dat is dat de naam van de legendarische Bisschop Bekkers gaat verdwijnen. Dat kan niet anders want bij een nieuwe school hoort een nieuwe naam. Maar er zal ongetwijfeld nog wel ergens een plekje zijn voor een gedenksteen.
> Lees ook: OMO streeft niet langer naar behoud lokale positie, wel van onderwijsaanbod [2012]
