Beroep: Onderwijs | Aflevering 4.14
COLUMN | Aandacht, dat is wat leerlingen willen. Maar geven ze het ook?
Ik herinner me onze collectieve schrik, als lerarenkorps op de mts, toen de decaan ons vertelde dat een leerling van ons was gearresteerd wegens diefstal. De ouders werden naar het politiebureau geroepen (geen telefoontje waar je op zit te wachten, als ouder) en in tranen had de betrapte jongen verteld dat het was om zijn schuld af te lossen.
Schuld? Schuld? Hoe kom jij aan schuld?
Tja: opgelopen op school, met het kaarten tijdens de pauze.
Nondeju! Spelen om geld was al verboden, maar fluks werd kaartspel als zodanig in de ban gedaan.
Dat was twintig jaar geleden. En nu, wordt er op school nog gekaart? Weinig kans!
Tijdens de middagpauze in de aula viel me allereerst op hoe rustig het was. Daarna zag ik hoe dat kwam. De hele zaal zat vol: alle tafels waren bezet met kauwende techneuten, maar een volle mond heeft ze er nog nooit van weerhouden om luidop te praten. Wat hield hen dan nu rustig?
Ik geloofde mijn ogen niet: ze zaten allemaal te, te … eh, laat ik het zo zeggen: ze waren allemaal in de weer met hun mobieltje. Hele tafels vol met studenten die achterovergeleund hun boterhammen verwerkten en ondertussen als bezetenen met hun vingers hun smartphones bespeelden. Want dat is ook nog zoiets: niemand belt met zo’n ding. Volop aandacht dus – maar niet voor elkaar en alleen virtueel.
Gelukkig krijgt de ‘real world’ af en toe ook aandacht, want werktuigbouw-collega Peter Verhoeven vertelde dat zijn leerlingen nu niet meer zo nodig bij het raam hoefden te zitten. Dat was maar koud.
‘Oh’, had Peter verbaasd gereageerd, ‘Een paar weken terug werd er nog gevochten om een plaats bij het raam.’
‘Ja meneer’, was het antwoord: ‘Zeker. Als het lekker weer is, is het uitzicht leuk. Met die kapsters en zo hè?’
Sommige dingen zijn in het echt leuker.
