Beroep: Onderwijs | Aflevering 4.22
COLUMN | Dat de open dag een succes zou worden wist ik al vóór ie begonnen was: de voortekenen waren uitstekend. Ten eerste had Buienradar de mogelijkheid van regen of natte sneeuw opengehouden, maar toen ik zondagochtend op mijn fiets stapte was het droog en half helder.
Ten tweede, honderd meter van huis fietste mij een leuke jonge vrouw tegemoet die mij stralend lachend aankeek en zei: ‘Ha lekkere vent van me.’ Ik viel niet van mijn fiets! Toen ik haar passeerde zag ik dat ze het tegen haar zoontje had, dat achterop zat. Inderdaad, ook best een lekker ventje.
Ten derde: ik kon bij alle stoplichten tussen de Boomstraat en het ROC (Bredaseweg, Korvelplein, Ringbaan Zuid) doorrijden, zodat ik mooi op tijd op school was.
Ten vierde (ultimum): op Stappegoor zag ik dat alle gehuurde computerzuilen voor het registreren van de bezoekers er nog stonden. Strak in het gelid en mooi in het zicht achter de glazen deuren – terwijl toch de beveiliging voorspeld had dat die alle zestien gestolen zouden worden, als we ze zo lieten staan, de hele vrijdagavond, de hele zaterdag en de hele zaterdagnacht.
‘Die zijn straks gewoon weg hoor, foetsie!’ was de sombere voorspelling.
Nou, ze stonden er nog en mijn dag kon niet meer stuk. Dacht ik.
Nu krijg je als coördinator, in de minuten vóór om elf uur de deuren opengaan, allerlei gehaaste telefoontjes van nerveuze collega’s. Dat ben ik wel gewend en dat gaat dan ongeveer zo:
‘Ha Gerard, zeg, de toegangscodes voor het netwerk waren toch opendag / gesloten dag he? Ja? Nou ik sta hier in het OLC en ik typ dat in en die computer, oh, wacht ja, nu doet hij het toch…’
Of zo:
‘Wij moesten onze spullen toch ophalen bij de balie he? Nou, sta hier bij de balie en daar staat niks hoor. Oh, bij de balie in gebouw b. Oke dan.’
Dat hoort er allemaal bij. Alleen, dit keer kreeg ik wel heel erg veel telefoontjes en gingen ze ineens allemaal over hetzelfde: ‘We kunnen hier niet inloggen!’
Wow. Dat wil je niet horen, als coördinator. Dat wil je echt niet horen. Gelukkig was er een ict-ondersteuner die bereid was zijn collega’s die lekker vrij hadden en wellicht zelfs nog te bed lagen, wakker te bellen om hulp.
Hielp dat? Ik heb geen idee. Zo rond half twaalf hielden de telefonische foutmeldingen op en toen i8k zelf ging bellen om te informeren, bleek dat het netwerk ich weer oprichtte, als een trage, luie reus. Maar ook ict kon mij niet vertellen waar dat aan lag, noch waar de storing vandaan was gekomen.
We nemen dit natuurlijk mee in de evaluatie, want zeg nou zelf, hoe zouden wij ons door het organisatieleven slaan zonder evaluatie?
