REACTIE | De kritische column van Gerard Sanberg over de ophef rondom het toelatingsbeleid ten aanzien van leerlingen met autisme maakt reacties los. Er is wel degelijk een probleem, stelt het Autismepunt Eindhoven, scholen houden deze jongeren buiten de deur.
Door Anita Willemsen en Alex Henkelman (Autismepunt Eindhoven)
De enige die in dit verhaal geen hoor en wederhoor toepast is hilarisch genoeg Sanberg zelf, want als hij dat wel zou hebben gedaan, zou hij hebben vernomen dat er zowel door Start Foundation als door de schrijvende pers bij meerdere partijen, uitgebreid navraag is gedaan. Als ik zijn column goed begrijp, is hij van mening dat er helemaal niks aan de hand is en dat waag ik toch te betwijfelen.
Misschien is het een idee dat hij alsnog in de telefoon klimt en een aantal zorgaanbieders belt met de vraag hoe zij tegen dit probleem aankijken. Ik weet het antwoord al, hij blijkbaar niet.
Op zich is het natuurlijk ook helemaal niet vreemd dat scholen terughoudend zijn in het aannemen van mensen waar iets mee is, want scholen worden puur afgerekend op hun resultaten en worden op die manier gedwongen te kiezen voor het vermijden van alle mogelijke risico’s. Scholen zeggen vaak dat ze voor de beste leerlingen gaan, maar in werkelijkheid gaan ze voor de meest veilige, dus gemiddelde leerling.
Ik vind het meer dan jammer dat veel scholen hun oren laten hangen naar de prestatie-eisen van de overheid, terwijl scholen toch een belangrijke maatschappelijke functie vervullen.
Onderliggende partij
Wij van Autismepunt waren in ieder geval blij dat er eindelijk een keer een organisatie [Start Foundation, red.] opstond die de moeite nam om de klachten van nogal wat jongeren met autisme onder de loep te nemen. Jongeren met autisme zijn in deze namelijk altijd de onderliggende partij.
Scholen weten precies wat ze wel en niet mogen zeggen om zich geen problemen op de hals te halen en zullen nooit laten merken, dat ze liever niet te veel leerlingen met autisme aannemen, of dat ze vinden dat mensen met autisme niet binnen hun specifieke beroepenveld thuishoren, of dat leerlingen met autisme vooral probleemgevallen zijn?
Al zal het door scholen nooit hardop gezegd worden, er worden leerlingen afgewezen op grond van hun autisme en als ze wel worden toegelaten moeten ze vervolgens hetzelfde kunnen dan leerlingen zonder autisme. Maar je stelt aan zienden en mensen die blind zijn toch ook niet dezelfde eisen? Hoe vreemd dit zou zijn, is in het geval van blindheid direct duidelijk, maar omdat autisme onzichtbaar is, ligt dat een stuk gecompliceerder, al zijn de benodigde aanpassingen uiteindelijk meestal klein.
Grote talenten
Tegenwoordig hoor je steeds vaker termen als de participatiemaatschappij en inclusieve samenleving, maar als we daadwerkelijk naar een samenleving willen waarin iedereen mee kan en mag doen, dienen we met zijn allen nog een flinke stap te zetten. We zijn namelijk behoorlijk rigide in onze waarden en normen. We vinden het bijvoorbeeld belangrijker dat een collega in het team past dan dat hij of zij zijn werk goed doet. Ook hier gaan we voor aangepast en gemiddeld.
Maar de grap is dat juist achter onaangepastheid de grootste talenten schuil gaan. Als het ons zou lukken om ruimdenkender, meer open mind, naar mensen te kijken, zou dit de samenleving zowel leuker als sterker maken.
Het is een feit dat er nog veel te verbeteren valt betreft het onderwijs aan leerlingen met autisme. Mocht de heer Sanberg gebruik willen maken van onze expertise in deze, dan mag hij zich melden.
> Ga hier naar reactie van Wes Holleman
