Beroep: onderwijs | Aflevering 5.10
COLUMN | Mooi toeval: ongelijkheidseconoom Piketty komt langs in de Tweede Kamer en Nederlandse studenten protesteren tegen het leenstelsel omdat dat de ongelijkheid in het onderwijs zou bevorderen. Nou, met klagen over ongelijkheid in het Nederlandse onderwijs moet je oppassen, als ik de ervaringen van onze vroegere kinderoppas mag geloven.
Karen, die hier in Tilburg aan de universiteit heeft gestudeerd, was een week over uit de USA om haar ouders te bezoeken en kwam met haar vier kinderen bij ons eten. Gezellig! Ze woont in Washington DC en Daan, de oudste, studeert nu al weer twee jaar in Amsterdam. Tweede zoon Niels, 18 jaar, had zich afgelopen maanden georiënteerd op de universiteiten in binnen- en buitenland. In Edinburg waren ze geweest, in Utrecht, in Canada en op verschillende universiteiten in eigen land, in de USA dus.
Niels is inmiddels begonnen aan de universiteit van Maryland met als major: computersciences, maar voor het zover was hadden ze dus samen enkele Amerikaanse universiteiten bezocht. Bij één van die bezoeken zaten ze in een grote collegezaal te luisteren naar de wervende toespraak van de uiterst charmante en goed gebekte dean en Karen zat een beetje te suffen tot ze opeens wakker schrok: hoorde ze dat goed? Zei hij nu tussen neus en lippen door dat de tuition 62.000 dollar was? Per jaar? Dat kon toch niet, zeker verkeerd verstaan. Maar ze wilde het weten dus ze stak haar hand op en mocht meteen haar vraag stellen.
Ik dacht dat ik u hoorde zeggen dat het tuition 62.000 dollar was, maar dat heb ik zeker verkeerd verstaan?
‘No madame’, antwoordde de dean minzaam, ‘You heard me correct the first time: sixty-two thousand dollars yearly.’
Niels, die naast haar zat en een echte zoon van zijn moeder is, zei (helemaal niet zo zachtjes): ‘Zullen we dan maar opstappen, mam?’
En dat deden ze dus, in die volle zaal in die lange rij uit waarin iedereen moest opstaan. Sorry, sorry, excuse me, enzovoorts.
Niels voegde er nog aan toe: ‘Voor die 62.000 dollar krijg je dan wel een kamer, maar die waren twee bij vier meter en die moest je delen met een roommate. Ze hadden trouwens wel een mooi systeem om roommates te matchen, dat ging helemaal geautomatiseerd, dus met een computerprogramma, zoiets dat ze ok bij e-daten gebruiken. En daar waren ze heel trots op, dat scoorde 100% succesvol, zeiden ze.’
Maar hij zit dus in Maryland. Volgend jaar moet dochter Anna kiezen, maar daar heeft Karen alle vertrouwen in: die kiest exact en dan krijg je als meisje alle mogelijke beurzen, want er kiezen veel te weinig meisjes exact of techniek. Aha, ook daar!
Wat me opviel aan die vier Amerikaanse jongeren tussen de dertien en de twintig: dat ze veel wellevender zijn dan de Nederlandse jeugd en veel meer op hun hoede waar het gaat om culturele verschillen en gevoeligheden en heel erg bereid zijn daar rekening mee te houden. De discussie over zwarte piet vinden ze totaal absurd: als je mensen kwetst moet je het gewoon niet doen.
> Vorige aflevering Een stadspak!
