Beroep: Onderwijs | Aflevering 5.17
COLUMN | Woensdag die moordpartij op de redactie van Charlie Hebdo. Donderdag belt een journalist (Stephan Jongerius) van Brabants Dagblad naar onze school: of we daar aandacht aan besteden in de les. En of hij daar dan bij mag zijn.
Het resultaat van dit telefoontje stond in BD van zaterdag: het verslag van een rondetafelgesprek met een docent en zeven studenten van het ROC. Bij lezing valt me op dat er weinig veranderd is sinds ik zelf voor de klas stond: veel meningen en gevoelens en getuigenissen en weinig feiten. Fact free living!
Op 11 september 2001 heb ik, nadat de verbijstering was weggeëbd, tot diep in de nacht zitten zoeken en typen om goed beslagen ten ijs te komen voor mijn leerlingen, de volgende ochtend. Ik had tenslotte zes kantjes feitenmateriaal verzameld, onder de titel ‘Wie is de baas in de wereld?’
Zes kantjes! Veel te veel natuurlijk, maar mijn monteurs rukten het uit mijn handen en het werd een tijdje doodstil in het lokaal (wat helemaal niet zo vaak gebeurde): ze wilden weten hoe het zat!
Daarna kwam natuurlijk toch dat opgewonden gemekker met al die meningen: ‘k vind dit en ik vind dat en ze moesten zus en ze moesten zo…’
Jaja, dat zal allemaal wel, provoceerde ik dan. Dat zal allemaal wel maar jouw mening is helemaal niet zo interessant hoor. Wat is er gebeurd? Waarom is dat gebeurd? Wat zit er achter?
Dáár moet onderwijs over gaan, lijkt mij. Al die emoties kunnen ook in hun vrije tijd. Léér ze iets!
Ps
Wat betreft het artikel en de foto in BD: op de tafel liggen elf bordjes ‘je suis charlie’. Er zitten zeven studenten aan tafel. Fashella zegt: ‘Waarom Mohamed beledigen? (…) De islam is beladen, dan moet je voorbereid zijn op de gevolgen.’
Die zal dus niet Charlie zijn, denk ik dan. Dáár moet je het toch over hebben?
> Vorige aflevering Zo doen Chinezen het
