Beroep: onderwijs | Aflevering 5.22
COLUMN | ’t Is toch wat: valt er zomaar weer een ROC om. In Leiden dit keer, dus de woordspeling ligt voor de hand. Afgaand op de nrc is het gemeenschappelijke trefwoord met de beruchte val van Amarantis, het roc in Amsterdam/Utrecht/Amersfoort dat drie jaar geleden met een daverende klap tegen de vlakte ging: megalomanie. Prachtig woord!
Ik herinner me van Amarantis berichten over een hoofdkantoor in Amsterdam-zuid, compleet met parkeerplaatsen en helemaal vol bureaus en computers en stafmedewerkers en waar geen student ooit kwam maar dat wel een half miljoen euro’s aan huur per jaar opslokte. Een half miljoen! Dan moet je toch durven. Hubris, ook al zo’n mooi woord: hoogmoed die door de goden wordt bestraft.
Wat is het toch met zulke bestuurders? Hoe werkt dat & waar gaat het mis? Hoe verliezen zij het contact met de werkelijkheid van hun school: lesroosters, klaslokalen, medewerkers, personeelskamers, leerlingkantines, peuken in de gang, lesprogramma’s, spijbelen, orde houden, inloggen en uitloggen, opletten en huiswerk maken, examineren, surveilleren, afkijken, peentjes zweten, gieberen, chickies kijken, paraderen, te laat komen, de zoemer!, de volle bus, de late trein, die aardige leraar, die vervelende leraar, die klootzak, instagram, twitter en is dat nou sexting of gewoon een leuke foto?
Waarom zou je daar niet middenin willen staan? Mafkezen zijn het: zij horen niet thuis in het onderwijs want zij houden er niet van. Het is hun allemaal te laag bij de grond, te gewoontjes. Zij zien geen school met heel zijn hebben en houwen, zij zien een organisatie met een budget van honderd miljoen die moet worden gemanaged! Die moet vooruit, de vaart der volkeren in.
Die hubris wordt vertaald in steen: de megalomane bestuurder bouwt zich een marmeren tempel (twee zelfs, in Leiden) en ziet dat het goed is.
Maar dat is het niet.
Ps De 800 medewerkers en 9000 studenten van ROC Leiden vinden onderdak bij ID College.
> Vorige aflevering: Is Allah groot?
