Beroep: onderwijs | Aflevering 5.36
COLUMN | Soms is iets zo klein dat je je afvraagt of je daar wel een stukje van kunt maken – maar ik doe mijn best. Bij elke gebeurtenis heb je immers drie soorten mensen: de één vindt het geweldig, de ander vindt het niks, en de derde denkt: ‘daar zit een stukje in’.
Vorige week kwamen 10 fraters kijken bij ROC Techniek op Stappegoor. Ja, geen echte fraters natuurlijk, ik bedoel: leerlingen van onze Frater van Gemertschool (onder andere speciaal gericht op autistische leerlingen). Ze kwamen voor sector-oriëntatie: rondkijken bij techniek om te zien of dat iets voor hen is.
Het was een ingelast bezoek want ze waren vergeten zich op te geven voor de officiële inkijkdagen, maar goed, tegen collega’s van de Frater zeg ik niet makkelijk ‘nee’ want die doen moeilijk werk waar ik veel respect voor heb, dus organiseerde ik een onofficiële inkijkdag tussendoor. Voor 10 fraters.
Het verliep bijna vlekkeloos, met dank aan de afdeling procestechniek die wel een laboratoriumproefje wilde doen en met excuses aan de afdelingen hout en meubel en luchtvaart, waar we bijna bij examens binnenliepen.
Om gezamenlijk af te sluiten had ik een kamer op de derde verdieping gereserveerd, de enige die vrij was in het hele gebouw. Maar ja, we gingen natuurlijk geen zes trappen klimmen dus onder mijn begeleiding pakten we de lift. Met best wel veel fraters stonden we vervolgens in de lift als haringen in een ton het bordje ‘maximale belasting’ te lezen. Dat vermeldde: 1000 kilo. Hm. En toen zei de mollige frater die naast me:
‘Ik weeg 70.3 kilo.’
70,3 kilo! Dat zei ie echt! 70,3! En ik vraag mij nu af, is dat grapje te klein om een stukje over te schrijven? Of kan het nét? Met die titel kan het, lijkt me.
> Vorige aflevering Een poepie van 18 miljoen?
