Beroep: onderwijs | Aflevering 6.1
COLUMN | Maandagochtend 10 augustus. Plaatsje Molyvos op het Griekse eiland Lesbos. Twaalf kilometer zee naar Turkije. Om een uur of acht zwem ik in die zee , zoals elke ochtend. En zie ver weg op het water een ongewoon silhouet: niet het gebruikelijke vissersbootje, maar, maar… het zullen toch geen vluchtelingen zijn?
Al snel cirkelt er een helikopter van de Griekse kustwacht boven. Jawel: de zwarte reep laag op het water is de rubberboot, daarboven prijkt een rij kleurige zwemvestruggen: vluchtelingen. Er vaart nóg een bootje in de buurt.
Ik haast me uit het water, hol naar het appartement en kom onze landlord tegen. Hij telefoneert. Ik pak mijn telefoon, loop terug en begin te fotograferen:
bootje nadert, het begeleidende bootje dobbert een eindje verder, vlakbij het strand springen de eerste jongemannen eruit en slepen/waden/trekken het bootje de kiezels op. Ontscheping, chaotisch. Iedereen doet maar wat. Juichend, rillend, glimlachend, worstelend met bagage, zoekend naar mobieltjes, sigaretten opstekend. Er blijven maar mensen komen, het zijn er meer dan 40, ook steeds meer vrouwen en kinderen (de mannen zaten op de rand met hun rug naar het water, vrouwen en kinderen in het midden).
Ik weet me geen houding te geven, ik kan ze toch niet welkom heten, het is niet mijn eiland tenslotte. Ik help wat kinderen met hun rugzakken. Eenmaal op de kiezels staan ze wat verwezen te kijken.
De boot wordt meteen aan stukken gesneden (kunnen ze niet worden teruggestuurd?). De landlord geeft aanwijzingen, het is zijn strand en hij moet straks de rommel opruimen, dus: graag alle zwemvesten etc in het karkas van de boot, dat ruimt makkelijk op. 
• Vluchtelingen landen op het strand van Lesbos. Foto’s Gerard Sanberg
Aarzelend gaat de groep ten slotte op stap, naar de opvang, op aanwijzing van de landlord. Tegen mij zegt hij: ‘Dit zijn voornamelijk Syriërs en dat is oke. They are like family.‘
De buitenboordmotor, spiksplinternieuw, trekt belangstelling van twee Bulgaren die (niet toevallig) zijn komen aanrijden in een busje. Heel in de verte op zee schiemert nog steeds dat andere bootje: de begeleidende smokkelaars. Op het strand ontstaat ruzie over de motor met een andere Griek en even denk ik dat wordt knokken, maar nee. De Bulgaren gaan er met de motor vandoor en het verre bootje verdwijnt nu ook uit zicht.
Onze landlord: ‘Die Bulgaren zeggen dat de havenpolitie ze gestuurd heeft om de motor op te halen, maar ik heb gebeld en dat klopt niet.’
> Voor meer foto’s kijk op mijn facebookpagina.
