Beroep: onderwijs l Aflevering
COLUMN l 540 folders ‘DRIVE’ had ik ingepakt: 9 dozen met 60 stuks per doos. Om uit te delen op het Beatrix College, bij de opleidingskeuze-event ‘Zien, Doen en Beleven’, zaterdag 14 november van 10 – 14 uur, met als gasten de 2e en 3e klassers met hun ouders van Beatrix-, Reeshof- en Willem ll College.
Aan het eind heb ik een halve doos over, dus in de loop van die zaterdag heb ik ruim 500 keer gezegd:
‘Hallo, goedemorgen, welkom, alsjeblieft, dit is een tijdschrift waarin onze studenten vertellen over hun opleiding. Het gaat over alle opleidingen van het ROC. Hier (ik wijs op de kleine aula achter me) staan alle technische opleidingen bij elkaar. Kun je lekker dingen doen.’
Als ze dan verschrikt kijken stel ik ze gerust: ‘Je kunt ook gewoon doorlopen hoor.’
Opluchting. Grinniken. Doorlopen. De volgende: Hallo, goedemorgen…’ Na 12 uur probeer ik te onthouden dat ik moet overstappen op ‘goedemiddag’, maar dat schiet er nog weleens bij in. Valt niemand op.
Omdat heel veel vmbo’ers beide ouders meebrengen is de eigenlijke doelgroep ondervertegenwoordigd: er zijn meer volwassenen binnen dan scholieren. Geeft niks, maar lastig is wel dat ik mij bij die groepjes van drie steeds probeer te richten tot de jongste, maar dat in veel gevallen de moeder reageert – en vervolgens zoon- of dochterlief aanstoot: ‘Luisteren, het gaat om jou, en pak eens aan.’ En dat deed zoon- of dochterlief dan wel.
En net als vroeger, toen ik nog ouderavonden deed, valt me op hoe sterk kinderen vaak op hun ouders lijken. In uiterlijk, zeker, maar ook in houding, manier waarop ze hun hoofd houden, blik in hun ogen, manier van lopen. Heeft iets ontroerends.
Zien, Doen Beleven opent om 10 uur en dan staat er een rij van zeker 60 meter voor de deur. Echt waar, ik heb er wat foto’s van gemaakt. Keurige rij van drie dik, lekker in de zon, eerste stuk loodrecht op de deur langs de aula af, dan maakt de rij een rechte hoek richting poort en strekt zich uit over de hele speelplaats. De laatste mensen staan buiten de poort, op straat.
Als die eerste tsunami er eenmaal doorheen is, om een uur of 11, blijft het gezellig druk tot half twee, dan is de loop er uit en een paar minuten voor twee gaan we inpakken – en hoewel we de hele aula gevuld hadden met tv-apparatuur, auto- en vliegtuigmotoren, een drone, bakstenen, schakelkasten, boomstronken, houten en ijzeren driedimensionale puzzels, erlenmeyers en spandoeken, is het in een kwartiertje ingepakt.
Weekend!
