Beroep: onderwijs | Aflevering 6.17
COLUMN | Een tijdje terug kwam ik bij het opruimen van een rommellade twee pasfoto’s tegen van toenmalige vriendinnen en zonder veel nadenken heb ik ze weggegooid,- wat moet je ermee na bijna 50 (!) jaar. (Sorry Inge en Wilma.) Afgelopen woensdagochtend zette ik na het ontbijt om half acht mijn telefoon aan en – ping! – had ik 33 whatsappjes. Dit stukje gaat over het verband hier tussen.
Die whatsappjes, die gingen allemaal over de berichtgeving in het Brabants Dagblad: sexting op één van onze vo-scholen. Het is op zichzelf natuurlijk geen nieuws dat dat voorkomt want als je enigszins ingevoerd bent in deze tijd weet je dat, maar de krant wijdde er woensdagochtend drie bladzijden aan, waaronder de voorpagina. Nou, dat hebben we geweten.
Toen ik bij de school kwam, om 8 uur, stonden daar net buiten de poort lieden met camera’s en microfoons onze leerlingen te interviewen. En tegen tienen hadden gebeld: ANP, RTL nieuws radio RTL nieuws tv, Umberto Tan, Jinek, Omroep Brabant (stond voor de deur), NOS tv NOS radio, Volkskrant, Omroep Tilburg – en dan vergeet ik er nog een paar. Wow. De politie kwam gewoon zelf langs en de gemeente en de GGD boden ons ook hulp aan. Heel aardig.
We hebben die mediastorm dapper het hoofd geboden en, naar mijn eigen inschatting, we zijn ook overeind gebleven. Op een rij gezet wat er precies aan de hand was geweest op onze school, hoe we gereageerd hadden, wat anderen hadden gedaan, afgesproken wat de woordvoeringslijn zou worden, wat we precies zouden meedelen en wie dat zou doen (de directeur natuurlijk. Die deed het uitstekend!). Verklaring voor algemeen opstellen. Medewerkers op de hoogte stellen, de leerlingen informeren en geruststellen, de ouders in eerste instantie mailen, collega-scholen, het College van Bestuur. Welke media doen we wel, welke niet?
Inmiddels zitten we in rustiger vaarwater en schoten mij die twee pasfoto’s weer te binnen. Zo ging dat indertijd, toen ik een jaar of 14 was: als je een vriendinnetje had en het werd wat, dan kreeg je haar pasfoto. Best een officieel moment – en als het uitging moest je die weer inleveren. Nu probeer ik mij voor te stellen wat er gebeurd zou zijn, in 1967, als ik niet om een pasfoto maar om een blootfoto had gevraagd. Dat zo’n foto dan gemaakt moest worden met de gezinscamera, dat dat rolletje dan naar de fotograaf zou moeten worden gebracht voor ontwikkelen en afdrukken en dat pa dan die foto’s afhaalde en tussen de familiekiekjes van uitstapjes en verjaardagen ineens enkele blootfoto’s zou aantreffen van zijn tienerdochter. En dat die dan zou zeggen oh pa, geef maar, die hebt ik aan Gerard beloofd ….
