Beroep: onderwijs | aflevering 6.25
COLUMN | Vorige week hielden we, zoals elk jaar, Inkijkdagen. Dan komen vmbo’ers uit de tweede of derde klas een kijkje bij de sector van hun keuze van ons ROC. Ze kiezen dus van tevoren op welke sector ze zich oriënteren. Voorkeur voor economisch of administratief of commercieel? Hup, naar de Kasteeldreef! Voel je voor zorg of gezondheidszorg? Ga kijken op de Wandelboslaan! Technisch aangelegd? (Ja, daar wil ik natuurlijk naartoe met dit stukje want daar werk ik.) Kom naar Stappegoor!
Dit is, hopen wij, een belangrijke stap in het keuzeproces van leerlingen. Ze gaan kijken in wat voor omgeving ze terecht komen als ze kiezen voor iets, nou ja, iets technisch bijvoorbeeld. Waar moet ik dan naartoe fietsen? Komt er een bus? Hoe ruikt het daar? Wat voor apparatuur staat er en hoe ziet het er uit?
En, heel belangrijk, wat voor medestudenten tref ik daar aan? Heb ik daar iets mee? En, ook erg belangrijk voor vmbo’ers, wie gaat er met mij mee? Welke klasgenoten denken ook over techniek / administratie / commercieel / zorg?
Zo bewegen scholieren zich soms slordig soms heel gestructureerd door het keuzeproces voor een vervolgopleiding. En wij doen ons best hen (eerst) te helpen en (vervolgens) binnen te harken.
Inkijkdagen gaan over ‘helpen’: is deze richting iets voor jou? Dat is voorlichting. Als je ‘bouw’ kiest kun je dit verwachten. En ‘mechatronica’? Dat is dit! Deze verhalen vertellen we zo eerlijk mogelijk, anders pakt de keuze verkeerd uit. Als ze die keuze gemaakt hebben: ja! Installatietechniek!, dan harken we ze natuurlijk graag binnen. Jij wilt procestechniek doen? Doe dat bij ons! Dat is werving: de voordelen van een keuze voor ROC Tilburg presenteren.
Vorige week kwamen zo’n 130 vmbo’ers kijken bij techniek op Stappegoor en eentje sprong er uit! Dat was best maf. Ik houd een inleiding voor de hele groep in een groot lokaal en loop daarna met die scholieren langs alle praktijklokalen. Ze maken ook een pauze mee op Stappegoor, gewoon tussen onze studenten. En ze gaan knutselen bij metaalbewerking of procestechniek. Dan sluiten we af met ‘zijn er nog vragen’ en ‘vul aub het evaluatieformulier in. Als je het inlevert mag je naar huis’ – dat is dan altijd zo gebeurd.
Meestal blijven er enkele vmbo-collega’s hangen: napraten, ervaringen uitwisselen, onderwijsanekdotes vertellen. Dit keer bleef een scholier hangen. Dat was mooi en bijzonder. Ik schat hem in als afkomstig uit Eritrea of Somalië. Hij zat helemaal achterin, vulde netjes en rustig zijn formulier in en kwam het me persoonlijk brengen (de meeste formulieren blijven ingevuld op de tafels liggen). Daarbij gaf hij me een hand, keek me aan en zei (diepe stem):
‘Dag meneer, ik wil u even bedanken voor uw uitleg.’
‘Oh, nou, dank je wel.’
‘Wie bent u?’
Ik noemde mijn naam.
‘Ik ben Ilias, meneer, aangenaam’, en hij schudde nogmaals mijn hand. Eén ogenblik dacht ik, ik krijg een visitekaartje en het verzoek hem eens te bellen, maar nee, daarmee was het afgelopen.
Hij glimlachte, draaide zich om en liep rustig het lokaal uit.
