COLUMN | BEROEP: ONDERWIJS | Aflevering 7.22 | Ze zien er stoer uit en dat zijn ze ook: de dertien jongens die deze vrijdagmiddag hun diploma ‘technicus vliegtuigonderhoud’ krijgen, uit handen van generaal Droste.
Of nee, ik moet het goed vertellen: ze krijgen hun diploma natuurlijk van ons, van ROC Tilburg: een diploma van hun BOL4-opleiding vliegtuigtechniek die ze in 3,5 jaar hebben doorlopen. Mooie prestatie dat, want het is niet onze makkelijkste opleiding. En daar komt bij: naast die technische opleiding hebben ze hun Veva-certificaat behaald. Veva = veiligheid en vakmanschap, een soort vooropleiding voor defensie (even kort door de bocht).
Vandaar die stoere uitstraling: in camouflagepakken, met vechtpetjes op de kop en legerkistjes aan de voeten. En daar komt ook de luchtmacht in beeld, met generaal Droste: na een gedreven speech reikt hij de jongens een badge uit als aandenken en blijk van waardering. Wow, dat komt binnen!
Wat is beroepsonderwijs toch een leuke tak van sport, denk ik bij mezelf, als ik de hangar in kijk waar we de diploma-uitreiking hebben georganiseerd. Op de achtergrond een F-16 en een deels ontmantelde en aan de kant geschoven Alouette-helicopter (luchtmachtgeneraal Droste: ‘Ik voel me hier helemaal thuis’), de werkvloer gevuld met stoelen voor het publiek: vaders en moeders, broers en zussen, vriendinnen, opa’s en oma’s.
En op de achtergrond een twaalftal officieren van de Koninklijke Luchtmacht: meest de begeleiders van de jongens tijdens hun stages op diverse vliegbases – eentje is helemaal uit Leeuwarden gekomen!
Zo’n diploma-uitreiking is nog een heel gedoe: ontvangst in een ander gebouw, naar de hangar, speeches, applauzen, de veva-certificaten en de badges in ontvangst nemen, dan in groepjes naar voren komen voor een korte, rake karakterschets door je leraren, naar een aangrenzend lokaal voor de echte diploma-uitreiking: controleren en tekenen, rode roos in ontvangst nemen, terug naar de hangar – maar niemand klaagt.
Nee, dat moest er nog bijkomen ook. Iedereen straalt en bij sommige ouders meen ik de opluchting van hun gezicht te lezen: ‘Toch nog goed terecht gekomen, die van ons. Valt me alles mee.’
En als ik één van de jongens onderschep en vraag of ik de badge even mag zien, kom er eerst geen verstaanbaar woord uit: stamel stamel. En dan, met afgeknepen stem: ‘Sorry, ik hou het even niet droog.’ Tja, zo stoer als ze zijn in hun camo’s: het komt echt wel binnen!
