COLUMN | BEROEP: ONDERWIJS | Afl. 8.6 | Leuk als je het wereldgebeuren weerspiegeld ziet in je school als in een glazen stuiter. Laatst had de krant een bericht over de (bijna had ik geschreven: onrustbarende) spectaculaire daling van de jeugdcriminaliteit / baldadigheid / overlast van hangjongeren / vandalisme / vernielingen en wat al niet meer. Dat was de afgelopen tien jaar echt met sprongen gedaald, tientallen procenten er af! Lijkt me goed nieuws.
Ik kom regelmatig tijdens pauzes in de aula van onze school, altijd leuk om even onder studenten te verkeren: al die verschillende pluimages. Er is ook altijd een toezichthouder aanwezig, die (de naam zegt het) houdt toezicht. Er gebeurt nooit iets maar uit ervaring weten we: als er géén toezicht is, dan heb je toezicht nodig. Tenminste, jaren geleden was dat zo: veel rommel en vaak geklooi. Maar ik vraag mij af of dat tegenwoordig nog zo zou zijn, zonder toezicht, want wat mij opvalt: de weldadige rust in die grote zaal die helemaal vol zit met jongeren van een jaar of 18, toch niet de meest bedaarde leeftijdsgroep.
De verklaring die in de krant stond (van een onderzoeksbureau, misschien wel het scp ik weet het niet meer), was dat de jongeren zich minder dan vroeger vervelen en dat daardoor de overlast afneemt. En waardoor vervelen ze zich minder? Door de smartphones! En wat zie ik in die oase van rust die onze aula is? Hele tafels vol studenten hangen lui achterover, met malende kaken en in de ene hand een broodje en in de andere hun smartphone waar zij ingespannen op turen. Af en toe stoten zij hun buurman of –vrouw aan: kijk eens.
Dus? Volgens mij hebben zij niet eens in de gaten hebben dat ze in de gaten worden gehouden, door de toezichthouder. Leve de smartphone!
