COLUMN | BEROEP: ONDERWIJS | Afscheidstoernee aflevering uit 1997 | Ik heb ruzie met E2b. Is best een aardige klas hoor, maar ik had moeite met de kaft van hun klassenboek. Maagdelijk wit is die, met een doorzichtig plastic vel eroverheen. Aan de bovenkant is dat open, daar kun je wat in stoppen, bijvoorbeeld een aviertje met ‘ROC MB Sector Techniek – Afdeling Elektrotechniek – Klassenboek – Klas E2B.’
Nu had ik de afgelopen weken bij andere klassen al een rijke variëteit aan titelpagina’s mogen bewonderen: prints van pin-ups, getekende afbeeldingen dus van meisjes met onwaarschijnlijke figuren, in ongemakkelijke houdingen over de motorkappen van futuristische automobielen gedrapeerd. Allemaal technisch (‘Het gaat om de auto meneer’), allemaal van Internet, dus qua ICT is er niks op aan te merken, maar toch vond ik het op een of andere manier niet passend.
Afgelopen donderdag bleek dat E2B de zwart-wit print vervangen had door een full-color foto uit de Playboy – en dat vond ik te ver gaan. Terwijl de klas langzaam tot bedaren kwam in het lokaal frutte ik wat aan het klassenboek om de afbeelding er uit te halen. Dat vonden ze wel vermakelijk – in de veronderstelling dat ik het beter wilde bekijken of zoiets, en dat ik wel een of ander spits commentaar zou hebben. Maar toen ik de prent eenmaal in handen had, scheurde ik hem doormidden. Tenminste, dat probeerde ik. Ha! Hij was niet op papier geprint maar op plastic, dus het lukte helemaal niet, dat scheuren. Uit de klas klonken inmiddels protesten: ‘He, hij scheurt hem kapot.’
Ik verfrommelde de afbeelding en gooide hem in de prullenbak. Het lokaal was te klein. Wat was dat nou weer voor belachelijk ouwelullengedrag van mij?
Ik heb er een stukje van de les aan gewijd – niet in de hoop dat ik ze zou kunnen overtuigen, maar omdat ik mijn standpunt toch wel wilde verduidelijken en we moesten het toch over waarden en normen hebben.
‘Ik vind dat dat niet kan.’
‘Waarom niet?’
Ik heb geprobeerd het uit te leggen met een continuüm, dus ik tekende een lijn op bord met aan de ene kant geschreven: ‘ROC MB E2b’. Aan de andere kant: ‘pornografische foto’. Opnieuw een storm van protest: ze voelden zich in hun fatsoen aangetast. ‘Het is toch geen pornografie, meneer!’
Ik zei dat ik dat ook wel wist, maar dat dit was wat er aan de hand was: ergens tussen die twee uitersten, tussen dat normale opschrift en die imaginaire pornografische prent, lag de grens tussen wat wel kon en wat niet kon. Mijn grens hadden ze overschreden met die centerfold. Hun grens lag blijkbaar ergens anders, en die van sommige collega’s ook want, zeiden ze verontwaardigd: ‘Andere leraren zeiden vorige week hé, waarom is ie niet in kleur?’
Waarden en normen – het blijft hot stuff. Toen ik – uren later – de school uitliep kwam ik langs de kast met klassenboeken. Op de kaft van het klassenboek van EZB pronkte dezelfde centerfold met haar overvloedige attributen, die slechts voor de nauwkeurige toeschouwer enigszins gekreukeld waren door mijn onmachtige poging haar te verscheuren. Uit de prullenmand gered!
Ps
In zes jaar stukjesschrijven heeft nog geen enkele aflevering zoveel reacties opgeroepen als ‘Blote vrouwen’, daarom hier de stand van zaken:
- De directie overweegt maatregelen
- E2B heeft het klassenboek inmiddels opgesierd met een fraaie prent van Bert, mijn favoriet uit Sesamstraat (dat hadden ze gevraagd). Zeg dus niet dat leerlingen niet gevoelig zijn voor argumenten en dat je ze geen gevoel voor verhoudingen kunt bijbrengen.
