COLUMN | BEROEP: ONDERWIJS | Afscheidstoernee | Ik probeer een nieuwe lesmethode uit. Best leuk, ik heb hem zelf geschreven. De nieuwe eindtermen introduceren ook softe onderwerpen bij maatschappijleer en in tegenstelling tot wat ik verwachtte, slaat het best aan bij mijn techneuten.
Het gaat over ‘nature’ en ‘nurture’, dus over wat je gedrag bepaalt: je genen (‘nature’) of je opvoeding (‘nurture’). Van tijd tot tijd is dat flink lachen, want het boek geeft aardige voorbeelden. Zo staan er foto’s in van typerende houdingen. Een houding die dominantie uitstraalt wordt bij mannen als normaal ervaren maar bij vrouwen als aanstootgevend. Hilarische grappen vliegen door de klas, ik zal ze niet herhalen want ze zijn niet allemaal even netjes. Nou, vooruit, eentje dan. In het boek staat, bij een foto van een meisje in een nogal uitdagende houding:
‘Wat zou je doen als je vriendin bij jouw thuis op bezoek was en zo ging zitten?’
Reactie uit de klas: ‘Vragen of ons pa en ma even de kamer uit gaan.’
Dan, over sociale controle en dat het bij vandalisme verschil maakt in welk gezelschap je verkeert. Met je vrienden op stap sloop je misschien eerder een bushokje dan wanneer je met je vader ergens heengaat. ‘Ha, hij kent onze pa nie.’
Maar de beste grap ontstaat vanzelf, per ongeluk. Ik laat ze vijf vragen maken over gewoontes en manieren. Van wie hebben ze geleerd om zus en zo en dit en dat te doen. Allerlei dingen dus die de meesten van ons wel kunnen en ook wel doen. En na tien minuten laat ik de antwoorden voorlezen. Ik begin tamelijk willekeurig linksachter en werk die rij leerlingen naar voren toe af. Eerst vraag a, dan b, dan c, dan d. Enfin, u begrijpt ’t wel.
‘Vraag e.’ Ik wijs de volgende leerling aan en lees de vraag hardop voor. ‘Van wie heb je geleerd met mes en vork te eten?’
‘Ja, dat moet u mij niet vragen’, glimlacht Chung-Ho breed. ‘Wij eten thuis met stokjes.’
Het is heel even stil. Dan davert het lokaal van de lach. De zoemer gaat verloren in het lawaai.
