COLUMN | BEROEP: ONDERWIJS | Afl. 9.2 | He, pst, collega’s: we koesteren een echte schrijver in onze gelederen, wist u dat? Leuk Toch? Afgelopen zaterdag presenteerde Nico de Beer zijn vijfde boek. Zijn vijfde! Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik van de voorafgaande vier, er maar twee ken: zijn debuut (dat ik niet zo goed vond) en het vierde, de thriller ‘Schakels’ die ik wél goed vond: goed geschreven met een sterke plot zodat je blijft lezen omdat je wilt weten hoe het afloopt. En er zat een Vlaams politie-duo in waarvan ik dacht: die zie ik nog weleens terug, in een volgende thriller.
Maar nee, niets daarvan. De vijfde De Beer is een bundel columns: Jachtig Leven! Bij de presentatie op 1 september in Hilvarenbeek (op het terras bij de Flierfluiter, heerlijk weer en bubbels om te proosten op de nieuweling) hekelde Nico het tempo van het moderne leven. Tja. Dat was zaterdag laat in de middag. Indachtig dat advies ben ik niet als een gek alle stukjes uit Jachtig Leven gaan lezen om er een (haastig) oordeel over te vellen. Ik kies er, tamelijk willekeurig op grond van de titels, enkele uit.
De eerste is makkelijk. Ik heb 15 jaar kickboksen en full contact-karate gedaan, dus ik blader meteen naar blz 164: Oog in oog met een straatrover. Raak! Een sterk, feitelijk verhaal over een beroving in Marseille. Mooi! (Oh, Nico, ook een zetfoutje: lapje ipv lapte.)
Ha, ik krijg er zin in. Nog een. Als tegenwicht voor al dat geweld in Marseille kies ik voor ‘Het recht om in vrede te leven’. Weer raak: een verhaal over een Chileense zanger dat mij ontroert. Goed zo Nico, ik ga ze allemaal lezen, die columns uit ‘Jachtig Leven’, maar niet vandaag. Op mijn gemak!
Zie ook over Nico de Beer: Waar is Amilah? Waar is Hala? Waar is Mohamed?
