Beroep: onderwijs | Aflevering 2.8
COLUMN | Wie zitten er bij ons in de klas? Allemaal Einsteins of toch gewoon Henkjes, Ingridjes, Mohammedjes en Fatimaatjes? In 2006 publiceerde het Amsterdamse reclamebureau Keesie heel ouderwets een boek: ‘Generatie Einstein. Slimmer, sneller en socialer.’
Het was een wake up call: er stond een generatie supermensen in de startblokken. Zij zouden de wereld leuker en beter maken door het communicatieve en sociale talent dat zij online zouden ontplooien. Move over daddy! Toen ik het boekje las kreeg ik er subiet goeie zin van: dat kon nog leuk worden, hier op de wereld, met al die Einsteiners.
Natuurlijk moest ook het onderwijs om. Een jaar na ‘Einstein’ publiceerde het Procesmanagement Herontwerp MBO (niet echt een hippe naam): ‘De Balansschool‘. Zo moest het mbo worden ingericht om al die Einsteiners adequaat te bedienen. Geen schoolborden meer en krijtjes en leraren die natuurlijk sowieso minder wisten dan google en wikipedia, maar laptoppen en mobieltjes en smartboards: Onderwijs 24/7 online (ik vat het maar even samen).
Maar zoals dat gaat bij trendy goed nieuws over leerlingen: uit de lerarenkamers klonk gemor. Want: wij zagen het niet, die nieuwe mens. Niet bij ons op school, niet bij ons in de klas. Nergens niet en al helemaal niet bij vmbo en mbo in de technische richtingen.
Hiteq, het landelijke kenniscentrum voor technische beroepsonderwijs, pikte dat gemor op en zette een onderzoeker aan het werk: Metje Jantje Groeneveld moest uitvogelen of dat beeld van die Einsteiners klopte of dat het lerarenkamergemor terecht was.
Dat deed zij en zij publiceerde het resultaat in, alweer, een boekje: ‘Kenmerkend vmbo‘. Ik vat samen: van dat beeld klopt niets. Einstein is dood en zit niet gereïncarneerd in onze schoolbanken. Zeker, onze leerlingen zijn vaak online, maar het blijven gewoon mensenkinderen van vlees en bloed. Onzeker en arrogant tegelijk. Onwetende wijsneuzen. Geen mondiale netwerkers maar gezellig achter moeders rokken gamen.
Aan de lerarenkamers ontlokte deze conclusie een tevreden gebrom: zie je wel.
‘Ja maar‘, protesteert u nu, ‘Ik zie die Einsteiners toch gewoon door het beeld lopen: stralend jong, optimistisch & wereldwijd online?’
Zeker. Geen twijfel aan. Gisteren nog stapte ik in de trein, ging rustig zitten in één van de vier stoelen en pakte een boek. En daar kwamen ze, drie jonge, blonde, vrouwelijke Einsteiners die vrolijk babbelend in de andere stoelen ploften en alle drie fluks hun smartphone tevoorschijn haalden, geheel volgens het script van Keesie. Vredige stilte daalde over ons neer terwijl ik las en zij, als ware Einsteiners, op hun hippe mobieltjes alle drie uiterst geconcentreerd … patience speelden.
Patience! Dat speelde mijn oma ook graag.
ps ik kom hier op terug want het is wel interessant onderzoek, van Metje Jantje Groeneveld.
► Lees hier de vorige aflevering
