Beroep: onderwijs | aflevering 4.2
COLUMN | Amnesty International demonstreert, maar dat weten we nog niet als we op een terras aan de haven van Mytilini/Lesbosaan de milkshake zitten en verbaasd een rij jonge mensen zien komen aanlopen, aan de overkant van de weg, vlakbij de kade waar de luxe jachten liggen (uit Griekenland natuurlijk, maar ook uit Turkije en jawel, uit Nederland. ‘Maastricht’, staat op de achtersteven van het enorme jacht. Toch een flink eindje varen).
De rij gaat langzaam, plechtig, in ganzenmars. Ze dragen allemaal een zwart t-shirt en de meesten een zwarte broek of rok. De gezichten staan strak en er zwermen massa’s camera’s omheen.
Ze hebben een rol papier in hun linkerhand en slaan de hoek van de kade om en dan stoppen ze. De eerste draait een kwartslag zodat ie met z’n gezicht naar ons terras staat. Dan de tweede. En de derde. etcetera, totdat de hele rij naar ons kijkt. Het gaat traag en waardig en ik ben onder de indruk, maar het terras wordt niet stil*. Als ze allemaal, zo’n 25 zijn het er, met hun gezicht naar het terras van Monkey-cafe staan, rollen ze één voor één de rol papier uit en houden dat voor hun borst. Het zijn zwarte A-3 posters met witte letters. Om en om in het Engels en in het Grieks: ‘No more push-backs’ ?
Even later legt een Vlaamse studente het uit: Amnesty vindt dat de EU zich, tegenover de vluchtelingen die veelvuldig vanuit Turkije Griekenland (= EU) proberen te bereiken, aan haar eigen beginselen moet houden en hen fatsoenlijk moet behandelen. ‘No more push-backs’ protesteert ertegen dat die schepen vol wanhopige mensen nu vaak op zee en dus illegaal, worden teruggestuurd.
Dat vinden wij ook dus wij tekenen en we vertrouwen het meisje toe wat wij een jaar geleden op Lesbos meemaakten, toen wij in de stikdonkere nacht tijdens een wandeling rondom Molyvos ineens vanuit de zee een metalen luidsprekerstem hoorden blaffen: ‘Return your boat immediately or we will open fire’.
Het meisje luistert aandachtig en zuigt geschokt haar adem in: ‘Ts, zo openlijk, dat hebben we nog niet eerder gehoord.’ Dus mocht Amnesty dit verhaal in de openbaarheid brengen, dan weet u van wie het komt – en dat het wáár is.
*) Het terras werd niet stil voor deze actie en later hoor ik waarom: op Lesbos zelf is hier weinig sympathie voor. De toestroom van vluchtelingen loopt uit de hand en dreigt het eiland te ontwrichten. Het zijn er gewoon te veel, de laatste maanden vooral Syriërs.
