Beroep: Onderwijs | Aflevering 2.25
COLUMN | Twintig jaar heb ik voor de klas gestaan en gelooft u mij: voor studenten is niets belangrijker dan het halen van de bus naar huis. Die laatste toevoeging is natuurlijk belangrijk: de bus naar school, dat is weer een ander verhaal. Maar de bus naar huis…. alles moet wijken als de tijd van vertrek nadert en ze de bus bij de halte zien staan.
Ik snap dat natuurlijk wel, want niets menselijks is mij vreemd en die bus brengt hen naar het station en als ze een bus later pakken missen ze de trein en dan, tja, dan is de ellende niet te overzien want dan zijn ze een half uur later thuis.
Als docent kun je daar gebruik van maken en dat heb ik ook wel gedaan. Blijven ze plakken na het laatste uur met lastige vragen? Rekken tot het tijd is voor de bus. Zeuren ze over hun punt voor een proefwerk? Tijd rekken, tot het geluid van een naderende, afremmende en vervolgens stilhoudende bus het klaslokaal bereikt en de jongens de oren spitsen, een glazige blik in hun ogen krijgen, alle belangstelling voor hun cijfer verliezen en met een ‘nou oke dan’ wegsprinten.
Zijn alleen de jongens van het technische mbo onderhevig aan deze oerdrang?
Welnee. De meisjes van het hbo laten ook alle reserves varen in het zicht van zo’n vrolijk-rode Veolia-bus die hen naar het station zal brengen. Tot vreugde van mijn mbo-jongens, want die meisjes, die moeten langs ons gebouw. En deze zomer zag ik het toevallig gebeuren dat een forse meid in een strak, laag uitgesneden jurkje, moest kiezen.
Ze had nog 50 meter te gaan naar de bushalte en op dat moment stapte de laatste van de wachtende passagiers in. Het meisje, gadegeslagen door een loopse roedel techniek-studenten-met-pauze, droeg in de ene hand een flinke tas vol spullen en in de andere hand ook (met laptop). De keuze waarvoor ze zich gesteld zag, was haarzelf en het hele schoolplein in één oogopslag duidelijk: óf met behoud van waardigheid en decorum de bus missen, óf het, met voorbijgaan aan al dat soort zaken, schuddend en onceremonieel op een lopen zetten.
Tot vreugde van mijn mbo-jongens koos zij voor het laatste. Toegejuicht, nagefloten en tenslotte onder joelend applaus haalde zij op het nippertje de bus!
> Lees hier de vorige aflevering